همانطور که همه می دانیم در متن زیارت آن حضرت ، که از حضرت امام صادق علیه السلام وارد شده آمده است :
" السّلام ُ علیک َ ایّها العبد الصّالح "
سلام بر تو ای عبد صالح .
حضرت عباس علیه السلام هم " عبد " خداوند بودند و هم " صالح " و خالص بودند . در عبودیت و بندگی او شکی نبود ، نه تنها درنماز و امور عبادی ، که در همه امور بنده ی مطیع خداوند بودند .
در کودکی پدرش او را در دامــــــــــــان نشاند و بدو فرمـود :
بــــــگو : « یک »
گفت : « یک »
فرمـود : « بگو دو »
حضرت ابـا الفضـــل ( س ) امتناع ورزیدند و فرمودند :
" أستَحیی أن أقول َ باللّسان ِ الّذی قلت ُ واحدا ً ، أقولُ إثنان "
« شرم می کنم به زبانی که یک گفته ام دو بگویم . ( و از دایره ی یکتایی خدا خارج گردم .) »
فَقبّلَ علیٌ عینیه ِ
علی علیه السلام دو چشمان عباس را بوسید . همان چشمان نافذی که طلعت یکتایی خدا را در همه چیز می نگرد و حقیقت بین است و مظهر عشق به خداست .
نور دل حیدر ست و شمع شهیدان مظهر حق ست نور روی ابا الفضل
حضرت عباس در روز عاشورا برادرانش را جلوتر از خود به میدان فرستاد ، تا به فیض شهادت نائل گردند و جهاد آنها را به حساب خدا بگذارد و از تحمل داغ آنها ثواب ببرد . او به برادرش عبدالله فرمود :
" تَقدّم یا أخی ! حتّی أراک قتیلا و احتسـِـبـُـک "
برادرم ! پیش از من به میدان بشتاب تا تو را کشته بنگرم و داغ مصیبت تو را به حساب خدا نهاده و به پاداش آن برسم .
گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست